Stories of shame
Students searched on the site of the international amnesty for stories of refugees from Greek refugee floods.
ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΝΤΡΟΠΗΣ
(από τις ανακοινώσεις του ελληνικού τμήματος της Διεθνούς Αμνηστίας)
H ιστορία του Αχμέντ*
Γνωρίσαμε τον Αχμέντ* στον καταυλισμό της Μόριας στις αρχές του Φεβρουαρίου. Ο Αχμέντ έφτασε ως ανήλικος στα τέλη του 2016 στην Ελλάδα αλλά μέχρι να εξεταστεί το αίτημα ασύλου του, ενηλικιώθηκε. Έχει δεχτεί επίθεση στη Μόρια όπου από τα πολλά χτυπήματα τραυματίστηκε το κεφάλι του και έσπασε το χέρι μου.
Όπως είπε στη Διεθνή Αμνηστία, «Φοβάμαι να γυρίσω πίσω στο Αφγανιστάν. Βλέπω ακόμα εφιάλτες από όσα έχω ζήσει εκεί. Έχουμε έρθει με την ελπίδα να σπουδάσουμε, να δουλέψουμε και να γίνουμε χρήσιμοι στην κοινωνία. Όχι να μείνουμε ξεχασμένοι στη Μόρια».
H ιστορία της Φάτιμα*
H Φάτιμα είναι 27 χρονών και κατάγεται από τη Μοσούλη. Τη συναντήσαμε στα τέλη Ιανουαρίου στον καταυλισμό της ΒΙΑΛ στη Χίο όπου διέμενε σε μια σκηνή μαζί με το σύζυγο της και τα 6 παιδιά της. Το μεγαλύτερο της άγχος είναι τα παιδιά της.
«Ο γιος μου είχε χτυπηθεί από τη βόμβα. Είναι επιληπτικός. Δεν παίρνει τη θεραπεία που πρέπει. Φοβάται το σκοτάδι. Τις νύχτες ουρλιάζει. Όταν βρέχει, κλείνει τα αυτιά του. Τον τρομάζει ο ήχος της βροχής».
«Το χειρότερο είναι ότι εδώ κανείς δεν σε ακούσει και δεν νοιάζεται για σένα. Δραπετεύσαμε από τη μια τραγωδία για να βρεθούμε σε μια άλλη».
Οι γυναίκες πρόσφυγες και οι δυσκολίες τους
Στην καθημερινότητα των καταυλισμών, οι γυναίκες αντιμετωπίζουν ιδιαίτερες προκλήσεις.
«Κάθε μέρα οι γυναίκες παρενοχλούνται είτε μέσα είτε έξω από τον καταυλισμό της Μόριας», είπε η Νάντια εξηγώντας ότι «επειδή οι κυβερνήσεις κλείνουν τους δρόμους για τους πρόσφυγες, μας ρίχνουν στα χέρια των διακινητών. Μας εκθέτουν σε κακομεταχείριση. Οι διακινητές κερδίζουν, οι πρόσφυγες χάνουν». Στο Αφγανιστάν συνεργαζόταν με μη κυβερνητικές οργανώσεις για την ενδυνάμωση της νεολαίας και των γυναικών.
Η Νάντια ταξίδεψε στην Ελλάδα με τις δύο μικρότερες αδελφές της και περιγράφει το ταξίδι ως πολύ δύσκολο και επικίνδυνο. Το όνειρό της είναι να ζήσει με τις αδελφές της σε μια χώρα όπου «οι γυναίκες αντιμετωπίζονται ως ίσες».
Η Ιβέτ* από το Καμερούν έχει γίνει σαν μητέρα για πολλές νέες γυναίκες που ζουν στη Μόρια. Όταν ο καταυλισμός ήταν υπερβολικά υπερπλήρης, δεν δίστασε να εγκαταλείψει το κρεβάτι της για εγκυμονούσες γυναίκες.
«Είμαι μητέρα, και έτσι καταλαβαίνω τις δυσκολίες τους. Μπορώ να φανταστώ πόσο δύσκολο είναι να είσαι έγκυος στη Μόρια».
source:
